Details

Geschreven door Johan Paans

Rond 1984 ontmoetten wij Henk en Linèl Miedema. We hadden ons laten inschrijven bij de Oude Kerk in Zwijndrecht en daar hadden we ze gezien.
Maar we kwamen ze ook tegen op de regioavond Dordrecht van Wereldkinderen. Wij waren in afwachting van ons tweede adoptiekind en zij hadden zich ingeschreven om voor adoptie in aanmerking te komen.
De kennismaking verliep zodoende heel gemakkelijk. Het bleek een vlot en vrolijk stel te zijn.

De vader van Henk zag adoptie niet zo zitten. Maar toen Anuj op 3 december 1985 vlak voor zijn neus gedoopt werd, sloeg hij om als een blad van een boom.

Henk en Linèl reisden af naar Colombia en kwamen terug met Tabitha en met liefde voor Colombia. Een paar jaar later haalden ze ook Timo uit dat land weg.
Ze vormden een leuk gezin.|

Inmiddels was ik penningmeester geworden van Wereldkinderen regio Dordrecht en Henk werd de voorzitter. Een aantal jaren werkten we samen met nog een aantal vrijwilligers om informatie en voorlichting over adoptie te geven, met de befaamde regioavonden in de Bonkelaar te Sliedrecht. Ook in de kerk kwamen we in commissies elkaar tegen.

We zochten ouders die, als ons iets zou overkomen, de zorg voor de kinderen zouden overnemen. Dat was lastig. We wikten en wogen en besloten om Henk en Linèl daarvoor te vragen. We vonden dat de manier waarop zij in het leven stonden goed overeenkomen met de onze. Bij de notaris werd de overeenkomst vastgelegd.

Het leven gaat verder, de aandacht voor Wereldkinderen werd minder en beëindigd. Henk en Linèl voelden zich wat minder thuis in de sfeer van de Oude Kerk en vertrokken naar een ander kerkverband.
En zo groei je uit elkaar en valt de aandacht weg. We hoorden wel eens dat er wat problemen waren, maar niet precies wat, we kwamen elkaar wel eens tegen in een winkelcentrum en hadden dan altijd een praatje en wisselden wat informatie uit over de kinderen.

Een tijdje geleden hoorden we dat Henk ziek was - prostaatkanker. Maar toen ik hem weer eens tegen kwam was hij heel positief, het ging weer goed. Inmiddels ook gepensioneerd.
Maar een paar weken geleden sloeg de ziekte weer toe en nu zonder los te laten. Vanmiddag waren we bij de afscheidsdienst.
De kinderen hielden ontroerende toespraken over de band met hun vader. Ondanks wat mindere perioden was het gezin dicht bij elkaar gebleven. Ze benoemden voortdurend de liefde die ze van hun vader hadden ontvangen, zijn optimisme, hoe hij hield van schaatswedstrijden en voetbal, maar ook zijn relatie met God.
Zo kan een uitvaartdienst ook troosten en bemoedigen.

Mijn website heeft als motto:

The sun comes up It's a new day dawning

De nederlandse versie werd gezongen:

De zon komt op, maakt de morgen wakker, mijn dag begint met een lied voor U.
Heer, wat er ook gebeurt en wat mij mag overkomen, laat mij nog zingen als de avond valt.

en het laatste couplet:

En op die dag, als mijn kracht vermindert, mijn adem stokt en mijn einde komt,
zal toch mijn ziel Uw loflied blijven zingen, tienduizend jaar en tot in eeuwigheid.

Henk, rest in peace

Details

Geschreven door Johan Paans

Het is 1 april 1995. Met elkaar hebben we hard gewerkt om een nieuw ERP systeem (computerprogramma) in te richten.
De introductie is al 3 maanden uitgesteld. Alles is gecontroleerd, er zijn demo's geweest.
Nu nog de puntjes op de i, de stamgegevens moeten nog worden overgezet.

Alle vertegenwoordigers (dat zijn nu account managers) zijn aanwezig om hun steentje bij te dragen. Vol zelfvertrouwen zitten ze achter de terminals, het toetsenbord gereed.

En dan, op het ultieme moment: de computers geven geen beeld. Wat is er aan de hand?
Contact met het hoofdkantoor waar de nieuwe apparatuur staat, zij hebben geen idee.
Maar wacht, we hebben een projectleider. Hij is er dikwijls bij geweest om te helpen het proces in goede banen te leiden.
Hij is er voor ons.
Ik bel hem vlug op: "Albert, we hebben een probleem, er moet snel iets gebeuren".
Albert reageert laconiek, "Jammer dan, maar ik heb geen tijd."
Daar zitten we dan met z'n allen.
Op dat moment ontplof ik (bijna) Ik schreeuw door de telefoon: Hierheen komen, nu direct! Je hebt een auto, spring erin en op volle snelheid hier naar toe!!

Later, tijdens etentjes met relaties blijkt dit verhaal uitgegroeid te zijn tot één van de standaardanekdotes.

"Ik hoorde Johan zelfs aan het eind van de gang nog te keer gaan."

 Verbazing en ongeloof maken plaats voor bewondering.

Details

Geschreven door Johan Paans

Er staat een rij wachtenden voor het in ontvangst nemen van de boosterprik. Gelukkig schuift de rij voortvarend op.
Een bejaard echtpaar loopt moeizaam met stokken langs de wachtenden naar de ingang voor minder validen. Daar is geen wachtrij.
"Hebben die mazzel", zegt een ongeduldige prikkandidaat.
Natuurlijk, breek een been en je krijgt voorrang.

Details

Geschreven door Johan Paans

Overdenking bij het nemen van een douche

Het badhuis aan de Prins Hendrikstraat 2 te Zwijndrecht werd op zaterdagmiddag 30 april 1932 officieel geopend door burgemeester Jan A. J. Jansen Manenschijn. De gemeente Zwijndrecht telde toen 2825 woningen, waarvan er slechts 90 waren voorzien van een badinrichting.O

Het badhuis is nu een buurthuis. Ik kom er regelmatig voor het geven van een computercursus en hulp bij digitale problemen.
Maar in mijn jeugd woonde ik in een woning zonder badvoorziening.
In de keuken was 1 kraan aanwezig, die uitsluitend koud water leverde.
Vrijdagavond was het badavond in de keuken, met de zinken teil als middelpunt.
Vanaf een jaar of 6 was ik de teil ontgroeid en begon het wekelijkse zaterdagmiddag bezoek aan het Badhuis.
De eerste jaren altijd heel druk, in de rij met de zeep en washand ingerold in de handdoek. Na de renovatie van de wijk werd het rustiger.en werd niet meer zo streng op de tijd gelet.
Ik was 17 jaar toen we verhuisden en we een eigen douche kregen, Nou ja, douche?
De doucheruimte bevatte een lavet (zie onder), maar je hoefde niet het huis uit om jezelf te reinigen.
De eerste echte douche kreeg ik toen we trouwden - en dat was geen koude -.
Nu hebben we 6 koud- en 3 warmwaterkranen.
Verwarming was ook een punt - voor een volgend blog.

Een lavet houdt het midden tussen een gootsteen en een badkuip en werd vooral in de jaren vijftig en jaren zestig van de 20e eeuw toegepast in de sociale woningbouw. Het is een Nederlands ontwerp en werd vervaardigd van kunstnatuursteen door de Ocrietfabriek te Baarn. Het woord lavet is afgeleid van de namen van de drie bedenkers: LAupman - Van der Eerde - Trip.^[1]

De wasgelegenheid is multifunctioneel:

• het biedt de mogelijkheid voor het baden van vooral de kinderen;
• in de kuip kan een langzaamwasser geplaatst worden op de afvoer;
• in het plateau ernaast kan een centrifuge geplaatst worden;
• de kuip is zeer geschikt voor het inweken van wasgoed;
• de kuip werd ook gebruikt voor het schoonwassen van groenten (voor de weck bijvoorbeeld).

Het lavet bestaat uit een plateau met een vrij hoge opstaande rand met eenzijdig een eronder gemonteerde kuip van zo'n 40 cm diep, zodat naast de kuip een vlakke ruimte overblijft. Midden in de kuip zit een afsluitbaar afvoerrooster. Het geheel is gemaakt van kunstgraniet en wordt op gootsteenhoogte (of iets lager) gemonteerd in een meestal kleine badruimte of ook wel in bijkeuken of schuur. Men kan er in zitten, hoewel dat voor volwassenen tamelijk krap is. Voor het baden van kinderen was het een hele vooruitgang ten opzichte van het baden in de zinken tobbe voor de keukenkachel. Kinderen konden staande in de kuip gemakkelijk gewassen en gedroogd worden op een hoogte, waarbij vader, moeder of iemand anders rechtop kon blijven staan. Ook is het mogelijk te gaan zitten op het plateau naast de kuip met de benen erin. Vaak was er de mogelijkheid om staand in de kuip een douche te nemen.

Met het luxer worden van badruimtes met douches en douchecabines is het lavet in onbruik geraakt. Met name de klauterpartij om er in te komen is voor ouderen nogal een toestand, het er weer uit komen zo mogelijk nog meer.