Rond 1984 ontmoetten wij Henk en Linèl Miedema. We hadden ons laten inschrijven bij de Oude Kerk in Zwijndrecht en daar hadden we ze gezien.
Maar we kwamen ze ook tegen op de regioavond Dordrecht van Wereldkinderen. Wij waren in afwachting van ons tweede adoptiekind en zij hadden zich ingeschreven om voor adoptie in aanmerking te komen.
De kennismaking verliep zodoende heel gemakkelijk. Het bleek een vlot en vrolijk stel te zijn.

De vader van Henk zag adoptie niet zo zitten. Maar toen Anuj op 3 december 1985 vlak voor zijn neus gedoopt werd, sloeg hij om als een blad van een boom.

Henk en Linèl reisden af naar Colombia en kwamen terug met Tabitha en met liefde voor Colombia. Een paar jaar later haalden ze ook Timo uit dat land weg.
Ze vormden een leuk gezin.|

Inmiddels was ik penningmeester geworden van Wereldkinderen regio Dordrecht en Henk werd de voorzitter. Een aantal jaren werkten we samen met nog een aantal vrijwilligers om informatie en voorlichting over adoptie te geven, met de befaamde regioavonden in de Bonkelaar te Sliedrecht. Ook in de kerk kwamen we in commissies elkaar tegen.

We zochten ouders die, als ons iets zou overkomen, de zorg voor de kinderen zouden overnemen. Dat was lastig. We wikten en wogen en besloten om Henk en Linèl daarvoor te vragen. We vonden dat de manier waarop zij in het leven stonden goed overeenkomen met de onze. Bij de notaris werd de overeenkomst vastgelegd.

Het leven gaat verder, de aandacht voor Wereldkinderen werd minder en beëindigd. Henk en Linèl voelden zich wat minder thuis in de sfeer van de Oude Kerk en vertrokken naar een ander kerkverband.
En zo groei je uit elkaar en valt de aandacht weg. We hoorden wel eens dat er wat problemen waren, maar niet precies wat, we kwamen elkaar wel eens tegen in een winkelcentrum en hadden dan altijd een praatje en wisselden wat informatie uit over de kinderen.

Een tijdje geleden hoorden we dat Henk ziek was - prostaatkanker. Maar toen ik hem weer eens tegen kwam was hij heel positief, het ging weer goed. Inmiddels ook gepensioneerd.
Maar een paar weken geleden sloeg de ziekte weer toe en nu zonder los te laten. Vanmiddag waren we bij de afscheidsdienst.
De kinderen hielden ontroerende toespraken over de band met hun vader. Ondanks wat mindere perioden was het gezin dicht bij elkaar gebleven. Ze benoemden voortdurend de liefde die ze van hun vader hadden ontvangen, zijn optimisme, hoe hij hield van schaatswedstrijden en voetbal, maar ook zijn relatie met God.
Zo kan een uitvaartdienst ook troosten en bemoedigen.

Mijn website heeft als motto:

The sun comes up It's a new day dawning

De nederlandse versie werd gezongen:

De zon komt op, maakt de morgen wakker, mijn dag begint met een lied voor U.
Heer, wat er ook gebeurt en wat mij mag overkomen, laat mij nog zingen als de avond valt.

en het laatste couplet:

En op die dag, als mijn kracht vermindert, mijn adem stokt en mijn einde komt,
zal toch mijn ziel Uw loflied blijven zingen, tienduizend jaar en tot in eeuwigheid.

Henk, rest in peace